Mokums

La Cage Aux Folles

Wat betekent La Cage Aux Folles?
Eerst maar even vrij vertalen: het gekkenhuis.
Letterlijk betekent het 'de kooi met gekken'.

Het verhaal
Albin en Georges runnen een travestieten nachtclub die met sluiting wordt bedreigd door een opkomende politicus die Saint-Tropez wil ontdoen alle vunzigheid. Albin hult zich avond aan avond in zijn alter-ego Zaza. George heeft aan een slippertje een 24-jarige zoon overgehouden die met de dochter van de conservatieve politicus wil trouwen die eerst zijn ouders wil ontmoeten.
Albin en Georges zijn al jaren een gelukkig stel en hebben 'hun' zoon samen opgevoed. Die wil echter zijn echte moeder ten tonele brengen en Albin en de club voor zijn aanstaande schoonouders verborgen houden.

Dit 'normale' gezin moet de weg plaveien voor het huwelijk maar als de biologische moeder afzegt en Albin toch ten tonele komt dreigt de norse schoonvader zijn zege aan zijn dochter te onthouden. Een 'vriendin' weet op uiterst listige wijze het tij te keren. Een uiterst verrassend en spectaculair slot lig in het verschiet.

De boodschap
Albin en George brengen een jongen groot en alle normen en waarden bij die horen bij een sociaal leven. Temidden van travestieten groeit een jongen op die uiteindelijk voor zijn ouders (de twee mannen) kiest met haast dramatische gevolgen.
Onderliggend is de politicus aanwezig met boter op zijn hoofd en een niet zo onbesmet verleden als hij doet voorkomen.

Herkomst
La Cage aux Folles is een musical van Jerry Herman en Harvey Fierstein, gebaseerd op het toneelstuk van Jean Poiret.
Jon van Eerd zingt onder andere 'Ik ben wat ik ben', een prachtig vertolkte vertaling van het wereldbekende 'I am what I am'.

Verplichte kost voor scholen
Voor de acceptatie van andersgeaardheid zou iedere schooldirecteur zijn leerlingen naar deze voorstelling moeten laten kijken. Ga zelf en oordeel zelf, in ieder geval heeft u een fantastische avond.

Kosten
De kaartjes Voor La Cage Aux Folles kosten tussen de 30 en 55 euro. Wij hebben thuis gegeten en zijn op ons gemak naar DeLaMar gegaan. Glaasje wijn gedronken en alle vier verdiepingen van dit fantastische theater bekeken. Overal hangen de prachtige foto's die Janine van den Ende 'geregiseerd' heeft.
De voorstelling duurt (met pauze) bijna drie uur. Als je een avondje uit eten gaat ben je net zo veel geld kwijt en in Amsterdam is het maar 'zo zo' met de bediening en/ of de kwaliteit. Nee, dan heb je voor hetzelfde geld een prachtig alternatief onder handbereik.

Het theater
DeLaMar (link) is een belevenis op zich maar eerlijk is eerlijk, als je eenmaal geweest bent heb je dat wel gezien. Wat dan nog telt is de kwaliteit. Van het moment dat je over de drempel stapt van DeLaMar tot en met het verlaten van het pand voel je de aanwezigheid van Joop van den Ende.
Elk detail is doordacht. De wijn is prima, de plaatsen uitstekend, het vertoonde hoogst amusant en van hoog niveau en van garderobedames tot en met portier is iedereen ervan doordrengt dat de klant koning is die graag betaalt voor kwaliteit.

Valt er dan niets te klagen?
Het theater is prachtig, groot, daar zit gelijk de kruk. Het is niet persoonlijk doordat de sfeer overal hetzelfde is. Goed voorbeeld is The Movies, als je daar doorheen loopt proef je de sfeer van haast vergane glorie.

De zalen zijn geweldig, die ademen 'Wim Sonneveld en Mary Dresselhuys' uit. Dat is heerlijk voor iedereen van 45 jaar en ouder. Hoe zoiets met jonger publiek opgebouwd kan worden is voor mij een vraag. Hoe trek je nieuw publiek aan? Van den Ende heeft hier wellicht wel een antwoord op.

Zeker, Freek zal volle zalen trekken. Maar die bezoekers zouden ook naar een houten schuur komen. De 'musicalcultuur' (zeker die met een boodschap zoals in 'La Cage') moet er nog even ingepompt worden. Ik zou zeggen, plan wat voorstellingen voor de jeugd in.

Burleson (George) was niet goed bij stem, de hogere regionen (kopstem) gaven niet thuis wat ik erg jammer vond. Jon van Eerd (Albin) heeft de lach aan zijn komt hangen, die draagt de show. De choreografie liet hier en daar wat te wensen over maar de explosiviteit van de acht 'dames' maakt erg veel goed.

Grote namen als Liz Snoijink en Derek de Lint komen niet uit de verf omdat dit goede acteurs zijn maar totaal niet kunnen zingen. Je merkt dat het publiek 'reageert' als de wat stijve De Lint wat vlotte pasjes probeert. Dus het werkt wel.

Hoofdrolspelers
Jon van Eerd, Stanley Burleson, Gerrie van der Klei, Derek de Lint, Juan Wells, Liz Snoijink, Karel Simons en Anouk Maas.
Totaal bestaat de cast uit 25 mensen. De muziek komt 'live' uit de orkestbak.

Contact met het publiek
Het komt door het geschreven stuk maar daar kan iedere producent/ regisseur zijn eigen interpretatie aan geven. Het Amerikaanse stuk verschilt nogal van de Engelse versie en wij hier in Nederland zijn wel wat gewend.
Hier een daar een vunzig woordje en van meer mannen in vrouwenkleding dan dat er vrouwen rondlopen kijkt de Nederlander echt niet op. Dit levert een heerlijke interactie met de hele zaal op. Maar weest u niet bang, de participatie stopt bij uw stoel waar u de gehele voorstelling lekker in kunt blijven zitten.

Ik kan van het begin tot het eind zeggen: 'Joop heeft het goed begrepen', Jopie en Carrie hebben in ieder geval genoten.

Vlooienburg, naamgever aan de vlooienmarkt (Waterlooplein)

Het wassende water zorgde voor overlast, soms zelfs zoveel dat het water over het eiland Vloonburgh liep. De meest gehoorde uitleg is dat daar de latere naamgeving daar vandaan komt. Het water dat over het eiland liep, dus water-loop-plein.

Toen er in 1883 na de demping een naam gezocht moest worden werd dat Waterlooplein met als bijnaam vlooienmarkt.

>>> ...meer over Vlooienburg...