Mokums

Jij mag het zeggen

Op deze pagina kan iedereen een ei leggen. Vrouwonvriendelijke, discriminerende of seksueel gekleurde boodschappen heb ik een boodschap aan, die lees ik, maar plaats ik dus niet. Voor de rest: leef je uit!

Greetje Hoeben over Sylvain Poons

Noem het een hommage aan Sylvain, noem het een dierbare herinnering. Greetje gaf het een goed gevoel haar herinnering aan Sylvain en zijn vrouw Ilse op papier te zetten. Zoals Greetje het treffend verwoord: "feels good".

Ik werkte in een tehuis voor demente bejaarden op de Nieuwe Laan in Slotervaart en woonde intern in de Torenflats die aan de Sloterplas stonden. Op een morgen hoorde ik twee verpleegsters met elkaar praten over een woonruimte die beschikbaar zou komen, direct stapte ik op ze af omdat ik met mijn vriend woonruimte zocht en dit in Amsterdam ook toen heel erg moeilijk was.
Ze vertelden dat ik snel moest bellen voor een afspraak, maar dat ze het eigenlijk alleen maar aan twee vrouwen wilden verhuren. Zo gezegd zo gedaan, we belden op en mochten 's avonds om zeven uur langskomen voor een kennismakingsgesprek op de Nieuwe Prinsengracht 7, vlakbij de Amstel. Toen de deur werd opengedaan en we naar boven gingen, zagen we Sylvain Poons bovenaan de trap staan.

Ik had verhalen van mijn oma gehoord over 'Sally', goocheme Sally de ijscoman en ik kende wel liedjes uit die tijd, maar verder zei het me eigenlijk weinig. We werden vriendelijk, doch serieus ontvangen en onder het genot van een kopje koffie, hebben we over en weer gesproken. Mijnheer Poons liet ons duidelijk weten dat hij de zolder alleen aan twee dames wilde verhuren, maar het klikte goed en daarom wilde hij erover nadenken en zou de volgende dag naar mijn vriend bellen om te laten weten wat hij had besloten.
Wij gingen wat drinken in ons stamcafé "Le Jardin" aan de Vijzelstraat, hoek Reguliersdwarsstraat en hij had de moed al opgegeven, maar ik niet. Ik was ervan overtuigd dat Poons zou bellen om te zeggen, dat we de zolderverdieping van hem mochten huren. Maar ja, wat wist ik, het was afwachten. De volgende dag, zoals afgesproken, belde de heer Poons om te vertellen dat hij akkoord ging, daar wij hem aardige en fatsoenlijke mensen leken, dus hij wilde het wel aangaan, hoewel hij liever had gehad dat we getrouwd waren. Ik was net 18 en mijn vriend 20, mijn vader wilde ook niet dat we gingen hokken, zo werd dat toentertijd genoemd, dus we móesten trouwen, jaja.

Ondertussen werd het huurcontract getekend en we dachten dat het verder een onpersoonlijke relatie zou zijn, maar niets was minder waar. De zolder was te bereiken via hun gang, die tussen hun keuken en hun woonkamer liep. Een deur in het midden van die gang gaf toegang tot de trap naar de zolder, onze leuke zolderverdieping met een keukentje, een slaapkamer en een woonkamer met uitzicht op de gracht en op de grote rode neon letters van CARRÉ, hoe leuk wil je het hebben?
Mevrouw Poons, Ilse, was van Duitse komaf en hield nogal van sherry, maar wilde dit niet weten voor Sylvain, dus zette ze de fles die ze had gekocht snel bij mij op de trap, als ik dan thuiskwam van mijn werk en de fles op de trap zag staan, nam ik deze mee naar boven en zette hem weg voor de eerstvolgende gelegenheid. Wanneer ze merkte dat ik thuis was, of een vrije dag had, en Sylvain nog niet thuis was, ging de deur beneden open en riep ze: Gretchen kommst du ein sigaretje rauchen?
Dat was voor mij een teken dat ik de fles mee moest nemen, zodat zij een glaasje kon drinken en samen zaten we dan te roken en te praten over van alles en nog wat. Vooral over Duitsland en gedurende de tijd leerde ze me onder andere Kartoffelsalat maken. Dan stonden we in hun keuken en Sylvain zat binnen met mijn man een glaasje te drinken, maar kwam ook meerdere malen de keuken in om te kijken of het een beetje wilde lukken.

Ze vroegen me, of ik de bedden wilde opmaken of verschonen en of ik de sokken van Sylvain wilde stoppen, alles ging eigenlijk vanzelf. Zij noemde hem Beertje of Wijntje en hij noemde haar Poessie, dat heb ik vanaf dat ik dat hoorde zo lief gevonden, die twee ouwetjes. Niet dat ze nooit ruzie hadden, want dat heeft elk gelukkig stel en dat was ook heel leuk om te horen, hij pruttelde dan een beetje, terwijl zij, toch een beetje jaloers als hij uitging naar Schiller, zei: "Ach wass, du bist doch verkalkt". Hahahaha, dat was de leukste die ik haar heb horen zeggen, een lief stel die twee en totaal niet saai, ondanks hun leeftijd.
Sylvain (74 jaar) had de rol van Abraham Mossel in de Kleine waarheid gekregen en was hier zichtbaar trots op, dus elke vrijdagavond moesten we verplicht beneden bij hun zitten, omdat dan de Kleine Waarheid op tv werd uitgezonden, hij vertelde over de opnames, hoe het gegaan was en over Willy van Hemert en Willeke Alberti. Heerlijk vond hij dat, hij droeg dat graag uit, een rasartiest.

Wim Kan en Corrie Vonk, waren vrienden van ze, ze hoog hadden hen hoog zitten dus kwamen ze vaak ter sprake. Over zijn ontmoetingen met die zoon van een dominee, die Seth Gaaikema, hahahaha, die moest ie niet, op een nette manier vertelde hij dan, hoe deze meneer hem uitermate irriteerde. Ook vertelde Sylvain Poons over de oorlog, de toog die de slaapkamer van de woonkamer scheidde, waar hij op zijn buik in had gelegen om zich te verbergen. Toen de oorlog uitbrak waren Sylvain Poons en zijn duitse vrouw Ilse Becker bewust gescheiden om de aandacht van hen af te leiden. Wanneer er razzia's waren en de Duitsers aan de deur kwamen, nodigde Ilse de Duitsers uit voor een kopje koffie in de woonkamer. Aan de kant van de slaapkamer hadden ze een luik, een klep in de toog, gemaakt, waar Sylvain op datzelfde moment, als een razende inkroop en op zijn buik over de boogvorm van de toog ging liggen. De gehele tijd mocht hij geen geluid maken, of hoesten, hetgeen een verschrikking was. Hij lag als het ware op hun lip, hij hoorde ze praten en lachen en het duurde voor zijn gevoel uren voor ze weer weggingen.
Geen Duitser had hierdoor ook maar enigszins het vermoeden dat Ilse onderdak bood aan een Jood.

Dit is een hel voor hem geweest, vandaar dat hij dit, sowieso aan ons, meerdere malen móest vertellen. Heerlijk vond Sylvain Poons het ook om naar Schiller te gaan en te spreken met de gasten, waarbij hij soms, hoe kan het ook als het gezellig is, (te) diep in het glaasje keek en niet meer alleen naar huis kon lopen en ook geen taxi wenste te bellen. Ilse was dan erg bezorgd en gelukkig had ik een man met engelengeduld, die hem menigmaal lopend heeft opgehaald, dat duurde even, daar Sylvain met een wandelstok liep, maar ook dan scheen hij heel onderhoudend.

De tijd dat wij er woonden, was hem ook gevraagd om samen met Heintje Davids, die toen volgens mij al drie keer afscheid had genomen, een LP op te nemen met oude liedjes van hun samen, maar ook van hen alleen. Daar Sylvain de teksten niet meer zo goed kende, vroeg hij mij of ik ze stuk voor stuk al luisterend op wilde schrijven en gaf me een oude LP mee naar boven.
Daar zat ik dan, met pen en papier de naald steeds weer terugzettend op de plaat om vooral goed alles te kunnen noteren, hahaha, het was even een geduldigheidsklusje, maar het was me gelukt. Vooral het nummer van Sylvain Poons "Je moet me al die domme dingen maar vergeven", zit nu nog steeds in mijn hart. Zo lief zoals hij dat zingt en volgens mij zou het ook zomaar over hem kunnen gaan, zoals ik hem heb meegemaakt was het me er eentje, die je snel weer vergeeft omdat hij een hart van goud had.
Het moment dat Ilse een herseninfarct kreeg staat me nog goed bij. Ze was gevallen met haar hoofd tegen de kachel en was de weg een beetje kwijt. Sylvain was helemaal bezorgd en omdat hij vaak weg moest, was hij alleen gerustgesteld als ik bij haar bleef. Zodra ik kon ging ik naar ze toe om de boel een beetje te doen en met haar te praten, want Sylvain was altijd druk, dan weer met de opnames van de Kleine Waarheid en ook met de LP die in aantocht was. Ik werkte toentertijd bij de Gemeente Amsterdam in de Doelenstraat. Ik had mijn baan als ziekenverzorgster eerder al opgezegd, zodra we bij Poons konden wonen en mocht een uur pauze tussen de middag om naar Ilse te gaan. Alles werkte aldoor mee en gelukkig knapte Ilse zienderogen op.

Met Oud en Nieuw moesten we steevast komen toasten, ze hadden dan champagne en het was alsof ik er een tweede stel ouders bij had gekregen. Toen kwam de dag dat het bedrijf van mijn man, Drukkerij Kampert en Helm, een dochteronderneming in Lelystad ging vestigen. De vraag of wij er ook naar toe wilden was niet zo moeilijk te beantwoorden. Het enige waar je toen direct een woning kon krijgen was in de Bijlmer en dat wilden we niet. Dus toen we aan Sylvain en Ilse vertelden dat we een woning hadden gekregen en gingen verhuizen, schrokken ze enorm en toen hij vroeg "Waar gaan jullie naar toe?", zei ik "Waar u over zingt, de Zuiderzeeballade, naar Lelystad, wat toevallig hè?"
Ja, heel apart vond ik dat.

We hebben een hele fijne tijd bij ze gehad en ik zal ze dan ook nooit vergeten, zolang ik leef. Ik zei altijd tegen Sylvain Poons dat ik zijn naam zo mooi vond en onze oudste dochter hebben we dan ook Sylvana genoemd.
Wat ik verteld heb is een kleine greep uit mijn persoonlijke belevenissen aan een groot man en zijn lieve vrouw.

Greetje

Reageren per mail?

MEER OVER SYLVAIN POONS OP MOKUMSNL

Op deze plek staan verwijzingen naar de andere columns

Column01 Verschil tussen Barcelona en Amsterdam

Column02 Herinneringen aan de Spaarndammerbuurt

Column03 1 op de 8 politie agenten gaat wel eens de fout in

Column04 Mooi is niet altijd praktisch

Column05 Het neveneffect van Wilders

Column06 Ajax probleem zo opgelost. Een ABC'tje

Column07 Alweer een crisis?

Column08 Volkskoffiehuizen

Column09 Stopie

Column10 Ajax kampioen, maar wat nu?

Column11 Buurt in de uitverkoop

Column12 Hoe stoer is de gemiddelde Amsterdammer

Column13 CIDI: zo bekrompen

Column14 Bunker in de Zaanstraat

Column15 Plat praten

Column16 Zwaarder straffen

Column17 Metro station 'Ramses Shaffy'. Niet doen!

Column18 EU is er niet voor de kleine man

Column19 Geen Nieuwjaarsreceptie Amsterdam verkeerd signaal

Column20 Tot een zeker moment was multi-cultureel 'hot'

Column21 Economie is niet zo moeilijk

Column22 Suikerbieten, een overdenking

Column23 Een Amerikaan (die ooit Amsterdammer was) in Artis

Column24 Herinneringen aan De Baarsjes

Column25 Ajax moet investeren in Menselijkheid

Column26 "Hier verdienen de Joden hun geld"

Column27 Sociale klassen

Column28 Denken in mogelijkheden, niet in beperkingen, net als Marokkanen doen

Column29 De column van Willem Holleeder

Column30 Aftellen voor NZ-lijn begonnen

Column31 We gedogen wat af in Nederland

Column32 Kerstbomen. De fik erin!

Column33 Ik weet niet beter

Column34 Katten in de Amsterdamse horeca

Column35 >Markt op de Noordermarkt, langer dan je misschien denkt

Column36 >Lekker eten en goed eten, dat zijn twee heel verschillende belevingen

Column37 >Fusilladeplaats Amstel Amsterdam

Column38 >Horeca ontkomt niet aan het verhogen van de prijzen

Column39 Joop for president

Column40 Discussies over racisme kunnen voorlopig de kast in

Column41 Mei 1962: finale Europacup in het Olympisch Stadion

Ook gehoord worden? Stuur mij je column!

Geen Website? Voor kleine bedrijven in Amsterdam heb ik een totaalproduct, ik maak persoonlijk met u goede en eerlijke afspraken voor een succesvolle website. >>> KLIK HIER <<< Wat En Waar? De Jordaan Mokums Mataglap - knettergek Heuler - meeprater Mansjen - geld ophalen Jeremiade - oeverloos gezeur Kaskenade - druk maken om niets, ophef  >>> PLAT AMSTERDAMS <<< Wat blaadjes Happy Ending niet en wel wat je denkt Parkeerplaats Amsterdam niet echt eenvoudig Oudste huis van de stad is dat wel zo? Keizerskroon Rood, blauw of toch goud? De Lommerd snel geld lenen Nieuwsbrief schrijf je gratis in